Handheld bellen

Autorijden. Na meer dan 1.000.000 kilometer achter mijn naam vind ik het nog steeds leuk. Op de grote weg. Niet in de stad. Het werkt ontspannend. Vooral als ik geen haast heb. En dat komt tegenwoordig vaker voor dan vroeger. 🙂
Onderweg verbaas ik me dan over rijgedrag van anderen, wat ik ken van vroeger. Van mezelf en collega’s, toen ik nog voor mijn beroep op de weg zat. Stereotiep: hard rijden, consequent de linkerbaan, bumperkleven, knipperende lichten. Blik op de Weg heeft een talent aan me gemist.
Op al die misdragingen was één uitzondering. Vanaf mijn eerste mobiele telefoon heb ik altijd een carkit gehad. De eerste kostte me meer dan 1.200,- Nederlandse ƒlorijnen. Dat was en is lekker: twee dingen tegelijk doen. Ik bel wat af onder het rijden. Nog steeds.
Als we samen onderweg zijn, hebben mijn vrouw en ik van die flauwe spelletjes. Wie het eerst een nieuw kenteken ziet, bijvoorbeeld. Mijn vrouw heeft nog een specialiteit: chauffeurs betrappen op handheld bellen. Ze heeft er een gave voor.
Daarbij rekent ze zich ook nog rijk. Hardop denkend, stelt ze elke automobilist die ze met een telefoon in de hand ziet, voor, om onze getuigenis af te kopen voor de helft van het boetebedrag. Schathemeltjerijk zouden we zijn als dát uitvoerbaar was.
Wat mij daarbij opvalt is: hoe groter en duurder de auto, hoe vaker het voorkomt dat de bestuurder handheld zit te bellen. En dan vraag ik mij af: Als ze nou de auto een maatje kleiner hadden gekocht, hadden ze dan wel een carkit kunnen betalen?