Parkinsonisme en kleingeestigheid (2)

Na het plan de campagne te hebben opgesteld ben ik begonnen met een bezoek aan het kadaster. Dat kon gelukkig in Eindhoven en na een kwartier stond ik weer buiten met alle gegevens van de gezamenlijke eigenaren van het ontsluitingspad. (Onvoorstelbaar wat je voor een paar €uro allemaal te weten kunt komen) Intussen had ik internet afgestruind naar wettelijke regels voor recht van overpad, erfdienstbaarheid en mandeligheid.

Toen ik een idee had waar ik het over had, schreef ik een brief aan alle bewoners. Een week later was ik in Haarlem om deur aan deur de medewerking van de bewoners te vragen. De straat heeft een zeer gemêleerde bevolking.  Mensen die er 50-60 jaar wonen met een duidelijke volksbuurt-achtergrond. En mensen die er net een huis hadden gekocht. Daarbij heb ik soorten mensen ontmoet die ik tot nu toe alleen van televisie kende. Maar ook heb ik weer eens ervaren dat je nooit op het uiterlijk van mensen af  moet gaan. De meest vervaarlijke types, bleken joviaal en hartverwarmend. ‘Beschaafd’ ogende bewoners bleken een onbeschaafde mentaliteit te hebben en ook nog leugenachtig en achterbaks te zijn.

Het meest geschrokken ben ik van enkele keiharde ‘nee’-zeggers. Omdat ze ‘nee’ zeggen uit rancune (diepgewortelde wrok). Dat begrijp ik niet en ik WIL het niet begrijpen. Maarten krijgt de rekening gepresenteerd van het gebrek aan samenwerking van 15 jaar geleden en de onwil om compromissen te zoeken. Een situatie waar hij part nog deel aan had.

Ook is er een achterbaks figuur -met een mooie maatschappelijke status- die in mijn gezicht mooie praatjes verkoopt, maar waarvan ik voor 99% zeker weet dat hij achter m’n rug om z’n buren instrueert om ‘nee’ te zeggen. En tot slot was er de bouwvakker die me de stuipen op het lijf joeg, door uit z’n dak te gaan toen ik hem vertelde dat ik me niet neer zou leggen bij een negatief besluit.

In het deel van de straat waar mij de meeste weerstand was voorspeld kreeg ik de meest positieve reacties. En werd de toestemming vlot ondertekend. Door de een omdat hij fervent PSV-supporter was. Door een ander omdat hij daarmee z’n buren dwars wilde zitten. Het maakt me ook niet uit waaróm iemand toestemming geeft. Áls ie het maar geeft.

Gelukkig gaven de meesten toestemming uit overtuiging. Daarbij viel mij op dat de positieven véél gemotiveerder waren dan de negatieven. En nog veel gelukkiger ben ik met het feit dat de positieven tot nu toe in de meerderheid zijn. Binnenkort ga ik nog een keer terug om de mensen te bezoeken die niet thuis waren. En de mensen die ‘nee’ zeiden, maar na mijn verhaal bereid waren er nog eens over te denken.

Het zal mij benieuwen.

Dit bericht is geplaatst in Onvoorstelbaar met de tags . Bookmark de permalink.