Alphen

Moet je nu als blogger wel, of juist niet reageren op het drama in Alphen aan de Rijn?Uiteindelijk heb ik besloten er toch een blog aan te besteden, in de veronderstelling dat ik als nabestaande van een geweldsmisdrijf misschien een andere invalshoek zal hebben dan journalisten en andere bloggers.
Sinds de moord op Romy en Daniël lees ik de berichtgeving over moord en doodslag anders dan daarvoor. Vroeger kwam een bericht op TV, in de krant of via de moderne kanalen over een moord. Ik was ontzet. Maar na een paar dagen vervaagde het en werd verdrongen door ander nieuws. Als de rechtszaak diende kwam het nog even terug, ik herinnerde m’n afschuw en vond een veroordeling terecht. En daarna vervaagde het weer. Volgens mij is dat normaal.
Als ik nu dergelijke berichten lees blijven ze me bij. Dan vraag ik me vooral af hoe het zal zijn met hen die dat verschrikkelijke nieuws te horen hebben gekregen. Daar wordt nooit over geschreven. Misschien is dat maar goed ook, maar de gemiddelde Nederlander heeft geen flauw idee van de impact en hoeveel mensen daar mee te maken krijgen.
Het was al zaterdagavond toen ik voor het eerst iets hoorde over de schietpartij in Alphen. Alleen al het woord ‘incident’ -wat veelvuldig werd gebruikt om het drama te duiden- is al een discussie waard. Wat mij opviel was dat zowel burgemeester Eenhoorn, premier Rutte, als minister Opstelten nadrukkelijk nabestaanden noemden in hun reacties. Dat is goed. Maar besef je wel hoe groot die groep is? Want niet alleen ouders, partner of kinderen zijn nabestaanden. Ook ooms, tantes, neven, nichten en ook buren, vrienden, collega’s zijn nabestaanden.
Heel belangrijk is dat de nabestaanden ook gehoord blijven worden als het drama uit de publiciteit raakt. Dat zij betrokken worden bij en geïnformeerd worden over het onderzoek. Als zij dat willen tenminste.
De moordenaar kan niet meer berecht worden. Hoe raar het voor buitenstaanders ook zal klinken: dat heeft na- én voordelen. Een nadeel is zeker dat de dader niet meer ter verantwoording kan worden geroepen. Een ander is, dat nooit duidelijk zal worden wat hem heeft bewogen. Ook ontloopt hij zijn gerechte straf.
Iedereen rouwt verschillend: kort, hevig, lang, geleidelijk, zichtbaar, onzichtbaar, erkend of verdrongen, en alle mogelijke combinaties hiervan. Bij mijzelf herkende ik een patroon na een paar geliefden te zijn verloren. Ik veronderstel dat ieder mens zo’n patroon heeft.
Na een moord krijgt dat patroon geen kans.  De rechtsgang tegen de dader verstoort het. Elke zitting wordt je weer geconfronteerd met het onrechtvaardige verlies van wat je lief is. Elke dag in de rechtszaal wordt je geconfronteerd met nieuwe gruwelijke feiten, tot in hoger beroep toe. Cassatie en in het ergste geval (meerdere malen) terugverwijzing naar een Gerechtshof maken het rouwproces aanzienlijk langer en zorgen voor een grillig verloop er van. Het rouwproces van de achterblijvers wordt meerdere malen verstoord, teruggezet, of aangewakkerd. Vanuit dat standpunt bezien kan het een voordeel zijn dat er geen rechtszaak komt. Geen jarenlange verstoring van het rouwproces. Maar of de nabestaanden uit Alphen daar ook zo over zullen denken?