Vooruit, nog eentje dan. (Wat staat hier eigenlijk? Nóg eentje dan? Of: Nog ééntje dan? Ik kan niet kiezen. Dus hou het maar op “Nóg eentje dan”. Da’s veiliger. Voor ‘Gewitoitnoitnie’)
Fotograferen was mijn hobby. Niets hoogdravends, niets verantwoords. Gewoon kiekjes. Kiekjes waar ik een verhaal bij kan vertellen. Daarvoor had ik een spiegelreflexcamera. Een Pentax. Russische of Oost-Duitse makelij. Niets hoogdravends, niets verantwoords. Een Pentax met een klein telelensje. Nadat mijn oudste zoon geboren was -bijna 34 jaar geleden- werd het pas écht leuk.
Kinderen hebben de neiging om te poseren als ze in de gaten hebben dat er foto’s worden gemaakt. Dat is van alle tijden. Een klein telelensje is een enorm goed hulpmiddel om kinderen ongedwongen en natuurlijk op de foto te krijgen. Duizenden foto’s heb ik gemaakt. Nadat ik de betaalbare één-uur service van HEMA had ontdekt hoefde ik daar na een paar maanden mijn naam niet meer te noemen. Ik stond er elke week wel een keer voor de balie.
Totdat op vakantie mijn bedrijfstelefoon onder de wielen van de botsautootjes terecht kwam. En ik in Goes mijn eerste mobieltje aan ging schaffen. Daar kreeg ik een digitale camera bij cadeau. Een Canon Powershot A60. Lag bij de fotograaf drie deuren verder voor ƒ 325,- in de etalage. “Leuk voor erbij” dacht ik.
Maar het was vrijwel meteen gedaan met de spiegelreflex van toen. Onbeperkt knippen zonder kosten. Thuis alleen de leukste foto’s uitzoeken en die af laten drukken. Even later een kleurenprinter aangeschaft (ook Canon) en zelf foto’s af gaan drukken. Bij HEMA moeten ze me gemist hebben. Nadat mijn PC in de woonkamer kwam te staan werd het afdrukken minder. Gewoon foto’s kijken op het scherm. Groter, door meerdere mensen tegelijk te bekijken. Nóg makkelijker met de komst van de laptop en sinds enkele maanden altijd bij me op de smartphone.
Intussen zijn er kleinkinderen geboren. En begon ik me te ergeren aan mijn digitale camera. Want die is ALTIJD te laat. Op een leuk moment druk je op de knop, het moment gaat voorbij en dan gaat de sluiter open. Kind omgedraaid, van houding veranderd of gewoon weg. Langzaam maar zeker ontstond de wens naar weer een spiegelreflex, maar dan digitaal.
Een van mijn zoons is amateurfotograaf. Analoog begonnen en overgestapt op een digitale spiegelreflex. Hi klaagde dat zijn toestel -een Canon 350D- donkere foto’s maakte. Aangezien ik me op een occassion oriënteerde moest ik me op een later model richten. Vanaf de 450D. Die hadden er geen last van. Totdat hij nog niet zolang geleden ontdekte dat je de lichtgevoeligheid handmatig kunt instellen. Zijn probleem opgelost en mijn mogelijkheden vergroot. De 350D is nl aardig goedkoper dan de 450D.
Kortgeleden ben ik jarig geweest. Niets om me druk over te maken. Een mooie gelegenheid om mijn gezin weer eens om me heen te hebben. En dit jaar een goede smoes voor mijn vrouw om bij te leggen wat ik nog tekort kwam. Dus ben ik nu de 350D aan het ontdekken. Oude liefde werd nieuwe liefde.
