Sinds een paar maanden Twittert Fleur Besters over haar vader die ongeneeslijk ziek is en het onvermijdelijke afscheid wat komen gaat. Net las ik dat hij “uit bed kwam” om een Magnum-ijsje mee te eten. Waaruit ik de conclusie trek dat hij achteruit gaat.
De Tweets van @FleurBesters doen me denken aan het afscheid van mijn eigen vader in 1994/1995. Mijn jongste zoon was 4 en mijn dochter 2. Na 7 jaar vechten tegen darmkanker kreeg hij een stoma en dat was voor hem zo beschamend dat zijn weerstand brak. Hij heeft z’n hele leven voor mijn moeder gezorgd, zijn kinderen opgevoed, het huishouden gedaan en zijn werk met overgave uitgevoerd. Hij heeft in ieder geval mij grootgebracht zonder noemenswaardige inbreng van mijn moeder.
Toen hij realiseerde dat hij niet meer beter werd, regelde hij dat hij samen met moeder in een verzorgingshuis kwam. Daar zag hij dat de verzorging van moeder goed was en hij de zorg voor haar zo goed mogelijk had overgedragen. Hij ontspande. Wij, de kinderen wisten ook dat dit het einde ging betekenen. Dat ging sneller dan we hadden verwacht. Acht weken na de verhuizing is hij overleden.
Voor de verhuizing gingen we iedere zaterdag bij Opa en Oma ‘Koekje’ op bezoek. Mijn vrouw had een warme band met mijn vader. Hij was gek op de kleinkinderen en zij op hem. Hoewel hij fysiek steeds minder werd was hij altijd met hen in de weer. Na hun verhuizing begon ik steeds vaker te gaan. Soms met, soms zonder mijn gezin. Op het laatst elke dag. Mijn vader was niet in staat om uit te spreken dat hij van iemand hield, maar je kon het wel merken. Vlak voor hij stierf heb ik tegen hem gezegd:”Ik hou van jou”. Hij grinnikte een keer en antwoordde:”Het is goed jongen”
Mijn mening moet niet belangrijk zijn voor Fleur en Joep, maar ze doen het goed. Goed voor haar ouders, goed voor henzelf en goed voor hun kinderen. Later, over een paar jaar, zullen ze troost putten uit de gedachte dat ze vaak bij hem zijn geweest en tegen hem hebben gezegd wat ze wilden zeggen. Als het afscheid definitief is zal het verdriet niet minder zijn. Zijn vrouw heeft recht op een leuk leven na zijn pensioen, de kinderen hebben langer recht op hun vader en de kleinkinderen hebben veel langer recht op een Opa. Maar ook zij zullen niet krijgen waar ze recht op hebben.
Mijn zoon en dochter –nu 21 en 19- mochten een half uur na het overlijden nog een keertje “dag Opa” zeggen. Mijn zus vertelde hen dat Opa op een wolkje ergens in de kamer zat te kijken. Dat kan mijn zoon zich nog steeds herinneren. Daar is hij ook nog blij om. Hij is verdrietig geweest, heeft Opa gemist, maar ging ook over tot de orde van de dag. Kinderen eigen.
Voor mij is het het afscheid van mijn vader nu een goede herinnering. Iets wat we goed hebben gedaan. De openheid van Fleur heeft die goede herinnering weer even actueel gemaakt. Daar ben ik haar dankbaar voor.