14 juni is voor ons een dag met een dikke gitzwarte rand.
Elk jaar gaan we naar Purmerend om de moord op onze kleinkinderen Romy en Daniël te gedenken. Romy en Daniël zijn gecremeerd. De urnen staan bij familie van ‘moeder’ Kim. Waar weten we niet. De enige logische plek die we hebben is een boompje voor de flat waar Kim met de kinderen woonde.
Daar lag in 2006 in ’n dag een enorme berg knuffels, bloemen en brieven onder. Deze spullen zijn in 2006 weggehaald door de gemeente, volgens mij ná de crematie
De jaren daarna hebben we -meestal samen met Omi Syl en haar gezin- foto’s en gedichtjes opgehangen en bloemen gelegd. We weten het niet zeker, maar hebben het idee dat alles héél snel weer verwijderd werd.
Wie het de afgelopen jaren heeft weggehaald wisten we niet. Kon de gemeente zijn, maar ook buurtbewoners die het te confronterend vinden. Of de familie van ‘moeder’ Kim. Want als de dood van Romy en Daniël in de herinnering wordt geroepen, wordt er ook weer aan herinnerd dat Kim een moordenaar is.
Voor verkeersslachtoffers worden vaak bermmonumentjes aangelegd. Die worden jarenlang gedoogd als er geen gevaar voor het verkeer ontstaat. Twee jaar geleden is in Purmerend een meisje van 7 doodgereden. De familie vroeg om een gedenkteken. De gemeente heeft daar toen zelfs officieel beleid voor vastgesteld. Dat geldt voor de hele gemeente. Dat is een tegel van maximaal 60×60 cm.
Een oud-wethouder en raadslid die ik heb ontmoet was er van overtuigd dat binnen deze regels ook een tegel voor Romy en Daniël zou kunnen komen. In maart heb ik daarvoor een gesprek gehad met burgemeester Don Bijl. Die liet me twee weken later weten dat hij het in het college had besproken en dat zij geen medewerking wilden verlenen. Onder andere omdat het te confronterend voor de buurt kan zijn, omdat wij volgens de wet geen familie zijn en omdat er misschien nog familie van Kim in Purmerend woont die het er niet mee eens kan zijn.
De ‘Don’ van Purmerend heeft duidelijk geen zin in ‘gedoe’. Hij verwijst ons naar een kerkhof in Purmerend waar een vlinderboom staat. Dat is een mooie plek, maar niet verbonden aan Romy en Daniël. Intussen heb ik een ‘voor beroep vatbare beslissing’ gevraagd. Daar kan ik dan de officiële weg mee gaan bewandelen. Want waarom wel voor verkeersslachtoffers en niet voor moordslachtoffers?
Iemand die van dit verhaal op de hoogte is, heeft beseft dat dit te laat was voor de 5-jaar herdenking en heeft de verfpot ter hand genomen. De namen van Romy en Daniël staan op het trottoir onder het boompje. Ik ben daar heel blij mee. Waarschijnlijk is het wel te verwijderen, maar dat kost in ieder geval meer moeite. En het is nu onbedoeld ook een manier om te controleren wie vorige jaren de spullen heeft weggehaald. Sinds vandaag weten we, dat het dit jaar in ieder geval de gemeente is geweest. We zijn geïnformeerd dat donderdagmorgen om 7:50 uur twee medewerkers van de gemeente de bloemen, gedichten en foto’s heeft verwijderd. Op de vraag “Waarom halen jullie dat weg?” was het antwoord:”Opdracht mevrouw!” De namen staan er nog.
Behalve dat het boompje voor ons de enige goede plek is om een gedenkteken te plaatsen, heeft het ook een doel naar de buurt. Veel mensen hebben in 2006 geschokt gereageerd. Die vinden het misschien wel fijn om daar nog af en toe bij stil te staan. Bovendien is het ook een signaal aan de maatschappij dat we goed voor elkaar moeten zorgen dat zoiets niet meer mag gebeuren. Een utopie, maar we moeten er naar blijven streven. Dat het werkt las ik vandaag in het gastenboek. Iemand die er dit jaar voor het eerst niet aan had gedacht werd er nu aan herinnerd en schreef een berichtje in het gastenboek.
Het zal een lange weg worden. Maar mijn inzet voor lotgenoten in Amsterdam heeft bewezen dat het kan. Wij hebben iets wat een gemeente niet heeft: een lange adem en blijvende motivatie. Ik blijf langer Opa van Romy en Daniël dan dat Don Bijl burgemeester van Purmerend blijft.
